Travma geçiren kisilerde mutlaka psikiyatrik rahatsızlık olur mu?

Uzun yalnız bir dönemin ardından kendimi adapte edip destek almıştım... Genelde beni rahatlattı evet ama çevremde beni o kadar çok tetikleyen insan var ki ben düzlüğe asla çıkamıyorum. Bunun da böyle sonu kalmıyor... Üstelik gündem bile beni kolayca etkiliyor

@IBahtsizIBedevı Yalnız bir dönemin ardından destek alıp kendinizi toparlamış olmanız gerçekten çok değerli. Ancak şunu belirtmek isterim ki, iyileşme sadece bir başlangıç değil, aynı zamanda bir devam sürecidir. Özellikle çevrenizde sizi sıkça tetikleyen insanlar varsa, bu sürecin dalgalı gitmesi son derece anlaşılır bir durumdur.

Travmalar çoğu zaman yalnızca geçmişle değil, bugündeki tetikleyicilerle de ilişkilidir. Günlük hayatta karşınıza çıkan bazı insanlar, durumlar veya haberler, beyninize “tehlike var” sinyali verebilir. Bu da duygu durumunuzu hızla etkileyebilir. Bu tetiklenmeler, aslında iyileşemediğinizin değil; hâlâ destekle ilerlemenizin önemli olduğunun göstergesidir.

Çevreyi değiştirmek her zaman mümkün olmasa da, çevreyle kurduğunuz ilişkiyi değiştirmek mümkündür. Bu da ancak duygusal dayanıklılığınızı destekleyecek, sizi yeniden yapılandıracak bir psikolojik destek süreciyle sağlanabilir.

Bu noktada psikolojik desteğin kesintisiz sürmesi büyük fark yaratır:

Yalnızca kriz anlarında değil, hayat olağana yaklaşırken de profesyonel desteğe devam etmek, içsel gücünüzü kalıcı hâle getirir.

Çevresel tetikleyicileri fark etmeyi, bunlara karşı içsel mesafe koymayı, kendinize psikolojik alan yaratmayı öğrenirsiniz.

Ve belki en önemlisi: Gündem gibi sizi etkileyen büyük dış faktörlere karşı kendinizi korumayı, yani duygusal sınırlarınızı güçlendirmeyi öğrenirsiniz.

Yani evet; bu sürecin sonu yokmuş gibi hissettirse de, bu duygunun kendisi bile travma sonrası algının bir parçası olabilir. Oysa sürdürülebilir bir destekle, bu yolda çok daha dengeli ve sağlam ilerlemek mümkün.

Unutmayın, bazen aynı noktaya tekrar tekrar dönüyor gibi hissetmek, aslında aynı yerden daha güçlü geçmeyi öğrenmektir.

Sağlıcakla kalın.

Yalniz dedigim yaşadıklarımı kimseyle paylasmamamdi. Ben 1,5 seneden fazla ayda 1 ya da 2 psikoloğa gittim. Ama sadece konuştuğum sürece iyiydim... Ben cinsel istismara uğradım küçükken uzunca bir süre bunun da üstünü kapattılar daha birçok ayrıntısı var ama anlatamıyorum... Küçük yaşta kendimi eğittim spora gittim, enerjimi dışa vurdum, çok da sosyal bir insanım. Ama büyüdükçe uzaklaştıkça düzelir derken hep birseyler oldu... Öldüresiye dayak yedim, öldürülmeye çalışıldim, kendimi buna sırf kendi seçimim diye uzun süre mahkum ettim, kendimi toparladım hayatımda değişiklikler yaptım biri beni kandırdı, diğeri aldattı bunlar beni üzmedi bile anlık olduğu zamanlar hariç... Şimdi evleneceğim 2 senedir ailesinin beni istememesiyle uğraşıyorum. Arkamdan demedikleri kalmadığı halde onlarla iyi anlaştım, güvenlerini kazandım, kendimi sevdirdim. Ailem beni evde istemiyor bu yaşadıklarıma sessizligime rağmen onlara hep rahatsızlık veren huzursuz biri oldum. Gerçek suçluyu bile aralarına alirlarken ben dışlandım. Geçen hafta nisanlimin annesi sırf onunla nişanlım kavga etti diye bana telefonda bağırarak sen bunu doldurup üstüme saliyorsun, istemiyorum seni diye kendini yırttı krizlere girdi hiç alakam yokken. Şimdi ben delirmiyim de kim delirsin söyleyin bana...
Ben herseye rağmen savaşıyorum ama hayat bana izin vermiyor...
Teşekkür ederim ilginiz için 🙏