Yaş ilerledikçe arkadaşlık kurmak neden zor?

Merhaba,

İlk başta insanın yüreği tertemiz doğar hep iyilik düşünürsün hep güzellik düşünürsün kendinden fedakarlık verirsin seni anlayan insanlar olsun istersin senin anlamaya çalışırsın değer verirsin ama sonra insanlardan kazık yemeye başladıkça uzaklaşmaya başlarsın işte yaş ilerledikçe insan yorgun düşer Bu yüzden arkadaşlık kurma birilerine güvenmek zor bir hal olur.

Hayatına yeni insanları katacak enerjiyi bulamıyorsun. Birde insanları tanıdığın için az çok karşındakinin içinden ne çıkacağını biliyorsun. Ve kendimden örnek olarak bana bir şey katmayacaksa boş insanlara tahammülüm kalmadı artık gereksiz geliyor onlarla iletişimde olmak.

Her şey menfaate endeksliyken insan güvenemiyor.

Verilen bir selamın, bir bakışın, bir duruşun ya da sıradan bir tebessümün bile arka planında beklentiler var. Bir de belli bir yaştan sonra hayatına ya da hayatının kıyısına alacağın her insanı daha ince eleyip sık dokuyorsun.

Bazılarına tahammül etmek bile zorlaşıyor.

Çocukken kurulmuş olan arkadaşlık en saf duygularla kurulmuş arkadaşlık ilişkisidir çünkü yani hiçbir beklenti olmadan yeri geldiğinde beraber sevinebileceğiz yeri geldiğinde de beraber üzüleceğimiz arkadaşlıklar kuruyoruz.

Yaş biraz ilerledikçe insanların zihin yapısı değişiyor kimisi çıkarlarını her şeyin önüne koymaya başlıyor ve doğal olarak bu tür insanların kurduğu arkadaşlık, dostluktan ziyade çıkar ilişkisi oluyor.

Kafa denginin olmadığını daha iyi anlıyorsun. Şayet abuk sabuk gereksiz insanları hayatına doldurmakta da 1 2 tane insan yeterli oluyor. Bu da az ve öz öz ve kaliteli demek oluyor. Hiç arkadaşım yok, sosyal çevrem bir sürü kazma sapıyla dolu. Onların saçma sapan konularına ortak olmaktansa, evime gider kafama göre takılırım daha iyi.

Çünkü insan yoruluyor bir süre sonra ama ben yorulmam konuşmayı seven bir insanım 😄 bence konuşmak çok güzel bir şeydir (tabii her şeyi ve herkesle değil!!)

Çıkar iliskisi değilde aynı düşüncede insanlar çıkmıyor artık insanların karşısına cunku fikir ayrılıkları eskiye göre çok arttı. Eskiden ya sohbet ya cinsellik ya da para icin konuşurdu insanlar şimdi kafa yapısı diye bi şey çıkarmışlar ama bu kafa yapısı da kimseyle uyuşmuyor nedense 😅

Ben 56 yaşındayım. Çok kolay arkadaşlık kurabiliyorum. Ama ben Ankaradayım. İstanbul çok büyük alternatifler daha çok, belki o yüzden olabilir. Ümitsiz olma, buradan KS den başla benc. Keyifli geceler. 😎🌸

Bizim dönem çocukluk kalmadı ki şimdiki çocuklar da çok çıkarcı. Biz taso konuşurduk bu çocuklar direk Para konuşuyor. Arkadaşlık kurmak hiç zor değil. Benim her milletten arkadaşım var. Çok ta samimiyiz. Öyle böyle değil

Belli bir olgunluktan sonra insanın tüm yakınları ve arkadaşları evlenip artık kendi dünyasında yaşamaya devam ediyor çünkü. Yollar, dünyalar ister istemez ayrılıyor ve herkes artık kendi yuvasının derdine düşüyor.

Ben şahsen zorlanmıyorum. Ama dikkat ediyorum. Edindiğim tecrübeler ile kıyaslama yaparak ( kişi işe yarıyor ) uzak durup durmayacağımı anlıyorum. Bir insan nasıl bir karaktere sahip olduğunu çok kısa sürede gösteriyor. Görmesini bilene.

Bence kolay da tecrübe bizi uzaklaştırıyor çünkü adam kalmadı memlekette

Yaş ilerledikçe insan çok seçici olmaya başlıyor çünkü...
Arkadaşlık kurmaya çalıştığın kişilerin en ufak hatası senin gözüne batıyor. Eski arkadaşlıklarından yaşamış olduğun sorunlar sıkıntılar aklına geliyor.
Zor bir hal alıyor yani...

Bir kac yas buyuk erkege bile dayi amca benzetmesi yapan cahal kızlarin oldugu ulkemizde nasil arkadaslik kurulabilir ki

Çağ kötüleşti insanla menfaat ilişkilerine dönmeye başladı. Yaş ilerledikçe de insanlardan uzaklaştığımız için zorlaşıyor arkadaşlık kurmak.

Yaş ilerledikçe herkes kendine yol çizer ve kendi çizgisinde ilerler idealleri peşinde koşar Arkadaşlık boş zamanı değerlendirmek için kendine edinilmiş bir partnerdir

Daha seçici oluyor insan.. Az ve öz olsun istiyor.. Doymuş olunuyor yeni insan tanımaya.. Tahammül ve sabır tükeniyor. Mantıklı yaklaşıyor her ilişkiye..
Bu da zorlaştırıyor, seçenekleri azaltıyor doğal olarak..

Aynı şeyleri konuşmaktan ve yaşamaktan bıktığımız için artık yeni birilerini tanımak bir külfet haline geliyor.