26 yaşındayım. Üniversitem biteli 1 sene oluyor. Bu yaşıma kadar çalışmadım bir yerde. Gerçekten çok dipte hissediyorum bazen. Ne bir sevgilim oldu ne beni seven ne sevdiğime karşılık aldım falan. Hiçbirşeyim yok. Toplumda hep dışlanmış gibi hissediyorum. Giremiyorum ortamlara. Kimse arasına almaz kafasındayım ve bunu istemsizce yapıyorum. Utanmak, çekinmek cabası. Sevgilim olmadığı için kimse beni sevmiyor kafasında oldum hep. Toplum içine adapte olamadım. Kaç kere red yediğimi bilmiyorum. Sevgilim olsun falan istiyorum çokca ama o kadar çabalamama rağmen hiç olmadı. Son 5 senedir çok yalnızım mesela ne arakdaşım oldu ne de sevgilim dediğim gibi. İnsanları benimseyemiyorum da. Hep yalnız olduğum için buna alıştım bir süre sonra. Çalışmak zorundayım ama bunu yapamıyorum bazen. Ne yapacağımı bilmiyorum. 2. üniversite düşünüyorum bu yüzden , aileden uzaklaş ( ailemleydim hep ) sonra iş bul hem okul oku hem çalış hem de ortam yapmaya calıs falan. Çünkü hiç bir zevki de yaşayamadım ben. İnsan çok ezik ve değersiz hissediyor bazen. Toplum içinde hiç değilim gibiyim. Ne okuduğumu sormayın çok elle tutulur bir bölümden mezun olmadım. Diyorum çabala 2. ünivrsite oku daha güzel bir bölüm falan diye. Zor oalcak gibi ama neden olmasın diyorum. Bakıyorum Bir kızla tnaısıyorum konusuyorum ne okuduğum bölüme bakar ne de bana bakar diye çekiniyorum hep. Özellikle sosyal medya sinirimi çok bozuyor. Güzel kızları görüyorum mesela. Diyorum ki bunlarla hiç mi olmaz? Neyim eksik diyorum. İnsan çok üzülüyor işte. Hiç sevgilmin olmamasından dolayı çok daha derin düşünüyorum sanırım. Bu da sanırım sevgisizlikten kaynaklanıyor. Aile dışında birinden sevgi görmedim ben. Aşk nedir, nasıl yasanır ne yapılır bilmiyorum hiç. Bunlardan dolayı toplum içinde yokum gibiyim. Nasıl aşarım bunu ben?
Güncellemeler
+1 yıl
güncelll
Siz kendinizi sevmezseniz, siz kendinize değer vermezseniz bu değerin ve sevginin karşıdan gelmesini de beklemeyiniz.
Kendinizin değerli olduğunuzu hatırlatın.
İnsan olmak başlı başına bir değerdir. Önce kendinizi sevmeli ve kendinize değerli olduğunuzu hatırlatmalısınız.
Her bölüm ve meslek değerlidir. Bu konuda kendi mezuniyetinizi değersizleştirmeyin. İyi bölüm okuma yarışının sonu yoktur bu fikrin sonu gelmez. Her dönem belli bölümler olur. Anlayışınız okuduğum alanda en iyisi nasıl olabilirim, kendimi nasıl geliştirebilirim şeklinde değişmelidir.
Mezuniyet sonrası çoğu insanın yaşadığı durumları yaşıyorsunuz. Hepimiz için zor dönemlerdir. Bunu aşmak sizin elinizde ve aşacaksınız. Küçük küçük deneyimlerle başlayın ve yavaş yavaş ilerleyin. Hem kendinizin geliştiğini hem de çevrenizin genişlediğini göreceksiniz.
Sevgili edinme, başarı kazanma, sosyalleşme bunların hepsi olacaktır. İş arayışlarına başlayın, bir taraftan da kendinizi geliştirin. Yaşadığınız sorunlar yavaş yavaş sona erecektir.
Kendimi çok sevmiştim aama insan çok uzun bir süre yalnız, tek başına zaman geçirince kendinden de nefret etmeye başlıyor bazen. Kimseler olmadığı için benliğimi de bulamıyorum, sevilim olmadığı için kendimi olgunlaştıramadım ilişki konusunda mesea veya insan iletişimi konusunda, insanlara bakıyorum arkadaşlık konusunda gerçekten eğlenenleri kıskanıyorum ama ben yapamıyorum utanarak eğleniyorum bazen, ( o da çok nadir oluşan bir ortamda ). Bunların hepsinden dolayı kendimi çok soyutlaşmış hissediyorum. Kendimi sevsem ne fayda ki, bu zamana kadarne sevilmiş ne sayılmış bir insanım. Bir çift göz bile farklı gözle bakmamış bana, çok boşa yaşamış hissediyorum , hayatımın en güzel çağlarını ben yalnızlıkla geçirdim ve bunun üzerimdeki yükü çok ağır, geri gelmeyen zaman ve yalnızlık...