Bir Mülteci Çocuğun Yolculuğu

Tozlukitaplik

Gecenin kör bir vaktinde yerleri gökleri inleten bir sarsıntıyla uyandım ve hemen ayaklandım. Abim ve ablam çoktan uyanmış camdan bakıyorlardı. Yanlarına yaklaştım, yan komşumuzun evi yerle bir olmuşcasına bir harabeye dönüşmüştü.
Ateş saçılmaya devam ediliyordu, bizim sonumuz da bu şekil mi olacaktı?


Bir Mülteci Çocuğun Yolculuğu

Kaç saattir yürüyoruz bilmiyorum, annemin sözlerine göre az kalmıştı. Durduk. Babam birileriyle konuştu, çok süre geçmeden insanlar ile dolu olan şişme bir bota bindik. Küçücük bedenime plastik kokan eski bir can yeleği geçirdiler. Kucağında oturduğum anneme baktım "Nereye gidiyoruz? Arkadaşlarım orda kaldı" dedim. Sessizce okuduğu duasını kesip bana gülümsedi, "Huzurla yaşamaya yavrum" diyip devam etti.


Bir Mülteci Çocuğun Yolculuğu

Bilmediğim bir dili konuşan insanların olduğu sessiz bir ülkeye gelmiştik.


Bomba sesi yoktu, dinamit kokmuyordu, bu huzur muydu? Bizi kocaman çadırların okduğu bir yere götürdüler. Yeni arkadaşlarım oldu, yemek yiyebildik. Mutluydum.



Çok fazla bir süre geçmeden bizi yine kocaman bir bota oturttular. Sanki sayı bu kez daha fazlaydı. Bizi o ülke istemedi mi? Neden yolluyorlar bizi? Anneme baktım yine aynı soruyu sordum "Nereye gidiyoruz?". Annem sadece gözlerime bakmak ile yetindi.



Yine kurbanlık koyunlar gibi çadırların olduğu çevresi kapatılmış bir alana getirildik.


Soğuk bir ülkeydi, bunu en başından fark ettim. Bize tiksinircesine bakıyorlardı. Çevremizi kuşayan tellerin ardında rengarenk bir park vardı, orda oynamak istiyordum. Anneme işaret ettim. Annem duymadı beni, yavaşca çıktım parkta biraz oynayıp hemen dönecektim. Evet bu ülke bu park kadar huzurlu olabilirdi. Biraz oyun oynayıp bu karmaşa içerisinde tekrar çocuk olduğumu hissedebilirdim değil mi?



Ama hissedemedim. Ben Mohamed enkazdan kaçıp huzuru ararken, henüz dört yaşında tecavüze uğrayıp öldürüldüm. Bana bombaların olmadığı dünyada mutluluğun ve güvenin sözü verilirken haytıma buna rağmen son verildi.



Bu gibi binlerce hayat ışığının acımasızca söndürülmesinin unutulmaması adına...



Hayatın adaletsizliğine kadeh kaldırıyorum.



Tozlu kalın...

Bir Mülteci Çocuğun Yolculuğu
44 Cevap