Merhaba. Evet doğru duydunuz, konumuz acılarla nasıl mücadele edemeyiz... Nasıl mücadele edildiğini ben de bilmiyorum. :)
1. Küllerinden doğamazsın
İnsanların hüznü, izmaritlerin küllüğe olan sevdasına benziyor. Tıpkı art arda yakılan sigaralar gibi bir süre yanarlar. Ama insan yanarken küllenmez mi hiç? Belki biraz külleniriz fakat yeniden doğamayız. Keşke insanlar küllerinden tekrar doğabilse...
2. Söndüm diye sevinme yandım diye üzülme
Ancak insanlar küllerinden doğsalar bile kendilerine başka sebepler bulup, bu kısır döngüye tekrar giriyorlar. Bazen acılarımızı unutuyoruz, unuttuğumuzda ise küllüğe bastığımız izmarit gibi sönmüş oluyoruz.
3. Rehavete kapılma
Bazı acıların tekrar yeşermesi için gereken zaman, bir sigara tiryakisinin söndürdüğü sigara ile ardından yakacağı sigaranın arasındaki zaman dilimi kadar kısadır.
4. Ne kadar sönersen o kadar yanarsın
Sanırım insanlar ne kadar sönerse, o kadar da yanmaya mahkumdur. Saygıdeğer okur, bilmelisin ki acılarını unutmak mümkün değil, özellikle geçmişteki sorunları çözemeyebilirsin. Yaşanmışlıkları tek bir hamleyle silmek bizim gibi aciz insanlar için pek mümkün değil.
5. Acılar unutmaya gelmez, alışmaya gelir
Ancak şunu da bilmeni isterim ki, aciziyetimiz unutmayı engelleyebilir, ama bizler bütün bunları kabullenip sırtımıza yüklenecek kadar irade ve güce sahibiz.
Bonus
Her gece tekrar eden hüzün,
Ve her sönen izmarit, küllüğe işkenceydi.
Ya yanmamak gerekti ya da sönmemek.
Ya acıları yüklenmek gerekti,
Ya da hiçbirini uyuşturmadan özgürleşmek.
2.10 - 30.07.23
En İyi Cevap