Bu dünyada ölen birini özlemek kadar daha çaresiz bi his var mı?

4 sene oldu benim. O gün nasılsa hala aynı acı. Birde ben morgda onu gördüm o hali gözümün önünden gitmiyor. Ne kadar can çekmiştir diye düşünmeden edemiyorum delirecek gibi oluyorum. Benimde telefonumda hala mesajlarımız duruyor. Hatta o telefonu hiç kullanmıyorum öylece duruyor. Arada çıkarıp okurum ama bazen cesaret edemem. Sanki bir yerlerden çıkıp mesaj atacak arayacak gibi. Yarın buluşacağız gibi. Aldığı hediyeler hala duruyor. O kadar güzel hayalleri vardı ki onun. Hepsini herkesi yarım bıraktı. Bu acıyı geçirecek bir acı yok. Ben çok şey denedim. Hatta hayatıma birini almayı bile denedim olmuyor.

Ne yazık ki bu durum hiç geçmiyor. Hatta batıyor. Mesela bazı akşamlar düşünmeden edemiyorum yaşasaydı şimdi ne olurdu diye. Daha yeni işe başlamıştık ikimizde. O kadar şeyler anlatırdı ki şunu alacağım bunu istiyorum buraya gideriz. Bana ortak banka hesabı açmamı söylemişti mesela düğüne kadar birikim yapalım diye. Kim bilir ne istekleri vardı hayatta benim bilmediğim ya da ne hayalleri vardı. Hepsi gitti onunla. Ölüm bir sürü çeşitli. Kimi öyle kimi böyle. Alıp götürüyor ellerimizden. İyi ki cansız bedenini görmemişsin. Ben hala unutamıyorum. O kadar tatlıydı ki canı. Biri bin yapardı. Çok zor can verdi. 100 lerce resmimiz videomuz var. Hepsini tek tek açarım hala.

Yerine birini koymaya çalışırsan o duyguları kendin ellerinle öldüreceksin hatıralarını sevgini düşüncelerini bunu yapma