Ölen birini çok özlemek?

“30 Eylül 2008’de, doktor geldiğinde ve sadece annemin ani kalp durması geçirdiğini söylediğinde bana bir karar vermemi söylediler. Bana a şıkkı olarak onu yeniden diriltmeye çalışabileceklerini fakat bunu yaparken neredeyse tüm kemiklerinin kırılacağını ve bütün acıyı hissedeceğini, ya da b şıkkı olayını oluruna bırakarak huzur içinde ölmesini bekleyebileceğimi söylediler.. Ve karar vermem için 1 dakikam vardı. Yaşatmaya çalışmak mı yoksa bu mu? Ve o an vereceğim karar beni geri kalan ömrümde düşündürtmemesi gereken bir karar olmalıydı. Ve olayı oluruna bırakmaya karar verdim. Sadece yanına yattım ve deli gibi ağlıyordum. Ona her şey için minettar olduğumu söyledim. Beni böyle yetiştirdiği için teşekkür ettim ve üzücü olan bunu ilk kez yapıyordum. Daha önce bunları hiç söylememiştim. Onu daha önce ne kadar sevdiğimi söylememiştim. Ta ki o ana kadar.. Daha sonra onu öptüm ve güle güle dedim. Bekleme odasına gittim ve sesleri yeniden duymaya başladım ama boşluktaydım. Bilirsin.. Ve herkes bitti mi diye sorarcasına bakıyordu ve evet. Bitmişti.. Ve bugün, o her zaman aklımın bir köşesinde.. Ders çalışırken. Ne yaparsam yapayım, o bana nasıl sevmem gerektiğini, kibar olmayı, gerçek olmayı, insanlara karşı doğal olmayı öğretti. Her anı sanki son anınızmış gibi yaşayın. Her zaman muhtaç olana yardım edin. Basitçe yaşayın, böylece herkesin yaşamı daha kolay olur..”