Bir ilişkide hep veren taraf olmak sence sevgi mi, yoksa kendi varlığını feda etmek mi?

Bir ilişkide hep veren taraf olmak duruma, motivasyona ve sonuçlarına bağlı olarak hem sevgi olabilir hem de kendi varlığını feda etmek olabilir. Bu iki durum arasındaki ince çizgiyi anlamak önemlidir. Sevginin Bir Göstergesi Olarak Vermek: Karşılıksız Sevgi: Gerçek sevgi, bazen bir beklenti içinde olmadan vermeyi içerir. Partnerin mutluluğunu, iyiliğini istemek ve ona destek olmak sevginin doğal bir yansımasıdır.
Özen ve İlgi: Partnerin ihtiyaçlarını fark etmek ve onları karşılamak için çaba göstermek, ona değer verdiğinizi ve önemsediğinizi gösterir. Bu, ilişkinin bağını güçlendirebilir.
Mutluluk Kaynağı: Sevdiğiniz birinin mutlu olduğunu görmek size de mutluluk veriyorsa, verme eylemi doğal ve keyifli olabilir.
Kendi Varlığını Feda Etmek Olarak Hep Vermek: Dengesizlik ve Tükenmişlik: İlişkide sürekli olarak veren taraf olmak, zamanla yorgunluğa, tükenmişliğe ve ihmal edilmişlik hissine yol açabilir. Kendi ihtiyaçlarınız sürekli olarak geri plana atılıyorsa, bu sağlıklı bir durum değildir.
Sınırların Olmaması: Sürekli vermek, karşı tarafın sınırlarınızı aşmasına ve sizi sömürmesine yol açabilir. Talepleri bitmeyebilir ve sizin "hayır" deme hakkınız yokmuş gibi davranabilir.
Değersizlik Hissi: Sürekli veren taraf olmak, bilinçaltında "benim ihtiyaçlarım önemli değil" veya "sevilmek için sürekli vermem gerekiyor" gibi düşüncelere yol açabilir. Bu da özsaygıyı zedeleyebilir.
Karşı Tarafın Pasifleşmesi: Sürekli her şeyi sizin yapmanız, partnerinizin sorumluluk almamasına, pasif ve bağımlı bir hale gelmesine neden olabilir. Bu da ilişkinin dinamiğini bozar.
Gizli Öfke ve Kırgınlık: Sürekli olarak kendi ihtiyaçlarınızı bastırmak, zamanla içinizde bir öfke ve kırgınlık birikmesine neden olabilir. Bu duygular er ya da geç ilişkiye zarar verir.
Kendi Kimliğini Kaybetme: Sürekli olarak partnerin ihtiyaçlarına odaklanmak, kendi ilgi alanlarınızdan, hedeflerinizden ve kimliğinizden uzaklaşmanıza neden olabilir.

Bir ilişkide hep veren taraf olmak, eğer karşılık beklemeden ve içten gelerek oluyorsa, bir sevgi biçimi olabilir. Ama bu verişin içinde “beni de gör, ben de varım” diye içten içe bir haykırış varsa, o zaman bu sevgi değil; kendi varlığını yavaş yavaş silmek olur.

Sevgi, iki kişinin birbirini beslemesiyle büyür. Hep bir taraf veriyor, diğeri sadece alıyorsa… O ilişki dengeyi kaybeder. Zamanla veren kişi kendini yetersiz, değersiz ya da tükenmiş hissetmeye başlar. Bu da sağlıklı bir bağ değil, bir kendinden vazgeçiş haline dönüşür.

Sevgi karşılıklılıktır, ama bu hesap-kitap değil; duyarlılık demek. “Senin verdiğini görüyorum, hissediyorum ve ben de seni beslemek istiyorum” diyebilmek.

Bir ilişkide hep veren taraf olmak başta sevgi gibi görünür, ama zamanla insanın kendi varlığını sessizce tüketmesidir aslında. Çünkü sevgi, karşılıklılıkla büyür; bir taraf sadece veriyorsa, öteki taraf farkında olmadan almaya alışır. Sen çabaladıkça, değer verdikçe, karşındaki kişi bunu doğal sanmaya başlar ve işte orada sevgi yerini bir yük hissine bırakır. Kendi iç sesini susturup sürekli onu mutlu etmeye çalışıyorsan, bir noktada kendi mutluluğunu feda edersin. Gerçek sevgi, iki kişinin de birbirini yaşatmasıyla olur; biri susarken diğeri konuşuyorsa, biri tükenirken diğeri rahatça yaşıyorsa, orada artık sadece bir tarafın sevgisi vardır, diğerinin değil.