Yalnızlığınız mecburiyetten mi yoksa tercihten mi?

Beni yanlış anlayacak insanları hayatımda barındırmamaya çalışıyorum. Bunun için yalnızlaştım bundan dolayı şikayetci değilim. Her anımı yanlış anlaşılmaları düzeltmek ile geçireceğime yalnız kalmayı tercih ettim. İnsan bir yerden sonra topluma uyum sağlayamıyor o ayrı bir konu olsada konumuz tercih olup olmaması. Evvela etrafımda insanların dolu olduğu zamanları ve hepsinin ayrı ayrı kazık attığını dün gibi hatırlıyorum ve teşekkür ediyorum onlara (7h#₺6dbb d78*#₺snsn).

Sayelerinde insanlara olan güvenimi kaybetmiş olsamda bir gün bu tercih olmaktan çıkacak diye ümit etmekteyim

Yalnızlık durumum birazcık mecburiyet biraz da tercihten kaynaklanıyor yalnız olmanın sebebi içinde bulunduğum sosyal çeviri ve elimdeki birtakım imkanların yeterli olmamasından kaynaklanıyor, ancak bir o kadar da şunu dile getirmeliyim ki insanlardan uzaklaştım çünkü insanlar artık beni yoruyor ve kimseyle uğraşmak kimseyle çok fazla iletişim halinde olmak istemiyorum çünkü insanlar sadece işine geldiği gibi davranıyor

Yalnız kalamıyorum ki bir türlü. Değişik bir karakterim var, hep "kimseyle muhattap olmicam" diyorum sonra bulunduğum ortamdakiler beni bir şekilde içine çekiyor, ne kadar ağır başlı, soğuk olursam olim ortama alıyorlar. Garip bir görünümüm var galiba ben de çözemedim kendimi.

Aslında bazen mecburiyetten bazen tercihten insanlar birbirinden o kadar çok uzaklaştı o kadar çok yozlaştık ki bu mecburiyetten kaynaklanıyor mesela gidip bir insanla bir parkta rahat bir şekilde tanışamıyorsun tanıştığın zaman hemen yanlış anlaşılıyor Bir de kendi tercihim var insanlardan yoruluyorsun ister istemez insanların duygu ve düşünceleri seni yoruyor sürekli olarak yanlış veya hata görmekten dolayı da uzak durmak istiyorsun