Kardeşim Anısına...

Gizli Üye

Kardeşimin ölüm yıldönümü yaklaşıyor. Günler o güne yaklaştıkça içim daralıyor. İçimdeki bu acıyı geçiştirmek için içimden ne gelirse yazmak istiyorum.




Kubilay benim amcaoğlum ama kardeşimden daha yakındı bana. Hep beraber büyüdük acılarımızı beraber yaşadık sevinçlerimizide... Yalan değil beraber vakit geçirdiğimizde hep kavga ederdik. Sürekli birbirimize zarar verirdik. O benden 1 yaş küçük ve mesleğimiz gereği araba sürmeyi öğrenmemiz gerekiyordu. O benden önce öğrenmişti ve bana boş vakitlerinden hep öğretmeye çalışırdı. Ben de zamanla araba sürmeyi öğrenmiştim. Ama benim sürdüğüm arabaya bindiği zaman araba sürüşümü hiç beğenmezdi. Sırf araba sürme yüzünden bile birbirimizin burnunu falan kırmıştık. Bakmayın öyle sürekli birbirimize zarar verdiğimize, bizden başkası bize zarar veremezdi. Birimizin kılına bir zarar gelse, gözümüz hiç bir şeyi görmezdi.


Babası ile annesinin arası pek fazla iyi değildi. Sürekli derdini bana anlatırdı. Bu hayattan çok sıkıldığını söylerdi. Ben de teselli vermeye çalışırdım. Her şeyini bilirdim oda benim her şeyimi bilirdi. Aramızda yalan yoktu. Eve gittiği zaman evinde sürekli bir kavga vardı. Sürekli geceleri evden çıkar bana gelirdi. 6 tane ablası vardı. Bu da en küçük erkekti evde. Annesinin şiddet görmesine dayanamazdı. Sürekli babasıyla kavga ederdi. Ben de hep geri çekerdim onu. Babasıyla kavga edip, babasının yanında çalışmaya bıraktı. Bir internet cafede calısmaya baslamıstı. Ordaki ortam kardeşimi epeyce bozmuştu. Her türlü pislik mevcuttu. Defalarca kontrol etmeye gittim. Bir keresinden Kubilay'ı göremedim. Nerde diye sorduğumda tuvalette dediler. Tuvalete bakmaya gittim kapı kilitliydi. Kapıyı kırdım içeri girdim. Bir şey içtiğini gördüm. Ve tahmin ettiğim şeydi yeni çıkan bir uyuşturucuyu içiyordu. Elim ayağım titremişti. Direkt yumruk attım oda o şokla bir şey yapamamadı. Sonra bana ne yeminler ne sözler verdi. Fakat hala devam ediyordu. Bunu o cafeden cıkarttım. Kendı yanıma aldım. Belki bırakır umuduyla, ama hep gizlice devam etti. Sürekli kavga ettik bu konuda. Bir gece bana ağlayarak yemin etmişti. Ben de mal gibi inanmıştım. Her gece ki gibi yine morali bozuktu. Benim de biraz moralim bozuktu. Bir mekana alkol içmeye gittik. Sabaha kadar içtik dertleştik. Sabah kahvaltı yapıp işyerine giderken, trafikte bir tatsızlık olmuştu. Karşımızda 30 kişi vardı. Hepsinin ellerinde sopa vardı. Biz küfürü hiç kaldıramazdık. Yutamazdık yani eyvallah diyip çekip gidemezdik. 30 kişinin arasına 2 kişi girdik. Ee haliyle 30 kişi bizi alt etti. Sopalarla vuruyorlardı sürekli, sırf benim canım acımasın diye üstüme korkuluk gibi yatıyordu. Ben onu itiyordum o yine üstüme geliyordu. Daha sonradan 1 hafta boyunca hastahanede beraber yatmıştık. Günler geçtikçe uyuşturucuyu bıraktı diye biliyorken. Annesinin ayağı alçıdaydı. Bana gelip annemin ayağını alçıdan çıkarttırıcam para lazım demişti. Ben de babama söyledim 300 lira verdik. O bu parayla gitmiş kokain almış. Sabahları ben onun evine arabayla gidip, onu alıp işyerıne gecıyorduk. Aradım telefonu acmadı. Yukarı çıktım. Annesının ayagı hala alcıdaydı. Dedim alcı alınmadı mı oda yok ne alınması dedi. Kubılay nerde dedım. İçerde yatıyor dedi. İçeri odasına gittim buz gibiydi odası. Uyandırmaya calıstım uyanmadı. Ben de herhalde dün gece alkol falan içti sızdı dedim. Yengeme ben 2-3 saat sonra gelirim kendine gelince beni arasın dedim. 2-3 saat oldu ses seda yok. En sonunda yengem ağlayarak beni aradı. Uyanmıyor dedi. Ben de su falan dökün dedim. 1 kova su döktüm sallıyorum uyanmıyor dedi. Ambulansı aradım yolda arabayla eve gıttım. Yukarı cıktım kosarak. Odasına girdim. Ayakları mosmordu ve ağızından sarı bir köpük çıkıyordu. Ambulansı bekledım ama gelmedı bende kucagıma aldım hastahaneye goturdum. Yogun bakıma aldılar hemen. Yaklaşık 5 gün yoğun bakımda kaldı. Elimizden gelen her şeyi yaptık. Ama koca yüreği dayanamadı. Benden küçük olmasına rağmen benden kalıplıydı. Aslan gibi çocuktu. Kardeşimdi. Şimdi onun yoklugunun 2. yılına girerken kalbimden bir acı oluşuyor. Unutamıyorum.


Sürekli kendimi suçluyorum. Ben onu öylece bırakmasaydım. Hastahaneye götürseydim belki kurtulurdu. Ne bileyim çok kafama takıyorum.


Yokluğunun 2. senesinde sana yazdığım sayısız mektuplardan bir taneside bu olsun kardeşim.


Umarım okursun...


Kardeşim Anısına...


Kardeşim Anısına...
12 Cevap