İçinde yankılanan o bağırma isteği… Bastırdıkça seni mi büyüttü, yoksa yavaş yavaş içini mi kemirdi?

Belki de ikisi birden. Bazen insanın içinden gelen o çığlık, haykırmak istediği duygular, kelimelere dökülemeyen öfkeler ya da hüzünler vardır. O sesi bastırdığında, dış dünyaya karşı güçlü görünürsün. Sabırla susmak, kendini kontrol edebilmek, seni olgunlaştırır; zamanla duygularını yönetmeyi öğrenirsin. Belki de seni büyüten tam olarak budur: içindeki fırtınaya rağmen yıkılmadan ayakta kalabilmek.

Ama diğer yandan, bastırılan her haykırış, içte bir iz bırakır. Her yutkunma, bir parçanı içeride bir yere gömer. Söylenmemiş sözler, gözyaşına dönüşememiş acılar, zamanla birikir. İçini sessizce kemiren, görünmeyen ama hep orada olan bir boşluk yaratır. Ve bir gün, hiç beklemediğin bir anda, o bastırdığın ses kendine bir yol bulur; ya bir gözyaşında, ya bir gecenin sessizliğinde, ya da sadece içini sızlatan bir düşüncede.

Aslında o ses, senin bir parçan. Bastırdıkça kaybolmaz, sadece yer değiştirir. Belki seni büyüttü, ama büyürken içinden bir şeyleri de götürdü.

Bağırma isteğini bastırmak, o anki yoğun duyguyu anlamaya, nedenlerini sorgulamaya ve daha yapıcı ifade yolları aramaya zaman tanıyabilir. Bu süreç, duygusal zekanın ve öz farkındalığın gelişmesine katkıda bulunabilir.
Öz Denetim ve Kontrol: Ani tepkiler vermek yerine, dürtüleri kontrol etme becerisi zamanla güçlenebilir. Bu, daha dengeli ve düşünülmüş davranışlar sergilemeye yardımcı olabilir. Empati ve Anlayış: Kendi yoğun duygularını yönetmeye çalışan biri, başkalarının benzer deneyimlerine karşı daha empatik ve anlayışlı olabilir.
Direnç ve Dayanıklılık: Zorlayıcı duygularla başa çıkma pratiği, psikolojik direnci ve zorluklar karşısında ayakta kalma gücünü artırabilir.
İçi Kemirme ve Zarar Verme Potansiyeli: Stres ve Kaygı Birikimi: Sürekli olarak duyguları bastırmak, vücutta ve zihinde kronik bir stres ve gerginlik yaratabilir. Bu durum, kaygı bozuklukları, depresyon ve çeşitli fiziksel rahatsızlıklara zemin hazırlayabilir.