İçimi dökeceğim okumak isteyen var mı?

Merhabalar,

Ben yirmi üç yaşındayım ve Haziran ayında, yirmi dört yaşında olacağım. Umarım yazacaklarıma: Mantıklı, saygılı ve düzgün cevaplar verirsiniz. Geçen sene psikoloji lisans eğitimimi tamamladım ve işsiz kaldığımı söylemek isterim. Aslında bu bence bölümle alakalı değil! Bence torpilim olmadığı için işsiz kaldım. Mesleğimi seviyor-dum! Ama şimdi sevmiyorum. Çünkü soğudum ve bir insan mesleğini icra edemezse, o meslekte tatmini yaşayamaz diye düşünüyorum. Açıkçası mesleğimin insanı değilim. Kendimi iki bir klinisyen olarak tanımlamıyorum. Daha çok endüstri ve örgüt psikolojisi, spor psikolojisi, adli psikolojide başarılı görüyorum. Hareketli, cesur, konuşmayı çok iyi bilen ve kalemi güçlü biriyimdir. Mücadeleci, savaşçı, saygılı, dobra, öğretmen gibi yaklaşan bir tavrım ve tarzım vardır. Açıkçası şimdiki aklım olsa! Net, ''hukuk fakültesi okurdum.'' Ama hayat beni buraya sürükledi! Akıştayım ve olana sahip çıkıyorum. Değiştirme hakkım var ama maddi ve manevi olarak hazır değilim. Neyse, ben devam ediyorum. Üniversiteden mezun oldum ve bütün gerçeklikleri ile bölümümün ne kadar zor ve iş imkanı dar olduğunu anladım! Daha doğrusu hayat kafama vura vura bunu bana öğretti! Genelde arkadaşlarım bir sorunu olduğunda; ben ne yapacağım? Bu işi çözsen çözsen sen çözersin derler. Çözücü ve bitirici diye hatta arkadaşlarım lakap takmışlardı. Kendimi övmek istemem ama bana bir sorun verin ben onu çözeyim. Kendimi iyi bir lider ve iyi bir yönetici olarak görüyorum. Dediğim gibi kibir gibi algılanmasın, ben kibirli biri değilim. Evet; özgüvenli biriyim. Aslında klinisyen yönümün kuvvetli olabileceğine inanıyorum ve azıcık üstüne düşsem, ben eminim! Benden çok iyi klinikçi olur. Ama Türkiye Cumhuriyeti'nde maalesef diplomalı bir işsizim. Bu zamana kadar 1000 tane firmaya iş başvurusunda bulundum, eğitimlerimi tamamladım ama eğitim almaya devam ediyorum. Stajlar yaptım, gönüllü işler yaptım, akran danışmanı oldum, sivil toplum örgütlerinde öğrenci başkanlığı ve öğrenci temsilciliği yaptım ama iş bulamıyorum. Bana gelen işler: Çağrı merkezi, satış danışmanlığı... Gibi basit işler geliyor. Ya çok fazla mezun var ve ben artık ağzımla kuş sütü getirsem, bir firmaya yaranamam. Ya da ben de bir bahtsızlık var. Babamın, akrabalarımın torpili daha bana olumlu anlamda katkı sağlamadı. Acaba kişiliğim, karakterim, mizacım mı çalışmama engel oluyor? Açıkçası merak ediyorum. Evet; iddialı biriyim fakat hangi firma sönük bir çalışanı çalıştırmak ister ki? Çok mutsuzum, mental sağlığım iyi değil. Maddi ve manevi olarak kendimi yetersiz ve eksik hissediyorum. Ben bir kurumda, kuruluşta... Çalışsam gerçekten o işin hakkını veririm. Etik, ahlak gibi kavramlara çok önem veririm. Yaptığım stajlarda bile ne erken ne de geç çıkardım. Ancak bana mesai yazacakları zaman geç çıkardım ama asla kendi hakkımı yedirtmeden mesaide çalışırdım. Ailemin beni maddi zorluklarla okuttuğunu söylemek isterim. Her şey uzaktan bakıldığı gibi değil. Okuduğunuz için teşekkür ederim, sevgiler.