İnsanlara neden hiç alışamadım?

Merhabalar

İnsan sevmeyi ve sevilmeyi bilerek yaşar

Hayat her insana madden ve manen aynı koşulları sunmayabilir. Çocuklar çok acımasızdır. Çünkü gerekli bilinci daha tam olarak oturtamazlar. Hal böyle olunca sınıf arkadaşlarıyla farkında olmadan kırıcı, yıpratıcı konuşmalar, tabiri caizse alay edebilirler.

Aileler bu konuda ya gerekli eğitimi vermekte güçlük çekiyor ya da vermiyorlar. Oysa her insanın içinde merhametli sevgi vardır. Siz de çocukken yaşadığınız bu olaydan ötürü insanlara karşı güveninizi kaybetmiş bulunuyorsunuz. O yüzden onlara karşı hep bir mesafe ya da tamamen geri çekilme eylemi gösteriyorsunuz. Bu yaşadıklarınızdan dolayı böyle düşünmeniz ve bu düşünmenizi uygulamanız çok normal. Ama hepsi geride kaldı. Şu an yetişkin bir bireysiniz.

Çocukken çekindiğiniz her ne var ise şu an asla çekinmeden konuşabilirsiniz. Bizi biz yapan benliklerimizdir. Her ne olursa olsun "ben buyum" diyebilmektir. Babanız size zorlukla da olsa bakmış, ne güzel ki bir aileniz var. Bu asla maddiyatla ölçülemeyecek bir durum. Hayat bize dünyaya geldiğimiz andan itibaren çok şey öğretir. Başınız dik, gönlünüz huzur olsun, niyetiniz iyi olsun. Böyle olanlar sizin hayatınızda olsun. Gerisini suya atın gitsin. Yeter ki yaşam enerjinizi kimseye sömürtmeyin.♥️