Yalnızlık kurtulunması gereken bir alışkanlık mı yoksa bir ihtiyaç mıdır?

Yalnızlık, ne kaçınılması gereken bir illet ne de avuçlarımızda sıkıca tutmamız gereken bir cevherdir. O, bir deniz kabuğudur kulağımıza götürdüğümüzde; bazen okyanusun sonsuzluğunun uğultusunu, bazen de kendi iç sesimizin fısıltısını duyduğumuz. Bazen, kalabalığın ortasında kaybolmuşken bile hissettiğimiz bir boşluk, bazen de kendimizi bulmak için sığındığımız liman. Yalnızlık, bir ressamın paletine benzer; dokunuşunuza, niyetinize göre ya renklerin dans ettiği bir şahesere ya da gri tonların hüküm sürdüğü bir tabloya dönüşebilir. Önemli olan, onunla nasıl bir bağ kurduğumuz, onu nasıl anlamlandırdığımızdır.

Her şeyle tek başına mücadele edince anlıyorsun ne kadar yalnız olduğunu ve artık seçilmiş bir alışkanlık haline geliyor yalnızlık

Tercih etmek zorunda kalınan tek gerçek.
Çünkü;

Bir şeylere çaba harcamak gerçek bir insanın yapması gerektiği en temel ve doğal bir tepki olur.
Umut hep var, fakat ne zaman önüme düşer bu konu da fikir sahibi değilim.