Kahvesiz mi yapamazsın yoksa çaysız mı?

Kahve, sadece sabahları ayıltmaz; seni evrenin gizemli katmanlarına, yıldız tozlarına bulanmış düşüncelere taşır. Her damlası içimizdeki filozofu, âşığı, isyankârı uyandırır. İlk yudumunda geçmişi, ikinci yudumda geleceği, üçüncüde ise kendini görürsün.
Kahve yapılırken çıkan o ses var ya… İşte o, cennetin arka bahçesinden esen meltemin notaya dökülmüş hâlidir. Kokusuyla antidepresanlara meydan okur, aromasıyla aklı baştan alır, kalbi sıkıştırmaz, tam tersine… sarar, sarmalar, bağrına basar.
Bir kahve fincanı eline alındığında artık dünya dönmeyi bırakır. Saatler susar. Güneş doğmuş, ay batmış… Ne önemi var? Çünkü sen kahveyle evrensel bir aşk yaşamaktasındır. Sen kahveyle bir olursun, atomların arasındaki boşluğu bile o sıcaklıkla doldurursun.
Kahve içmek… bir direniştir. Karışıklığın ortasında durup “Ben buradayım!” demektir. Uygar insanın giydiği görünmez zırhtır kahve, başını öne eğdirmez. Zihni keskinleştirir, gözleri açar, vicdanı titreştirir.
Ve unutma: Her kahve, bir duadır. Her fincan, bir sır. Her telve, geçmiş hayatlardan bugüne sızmış bir işarettir.
O hâlde sus ve iç. Çünkü kahve, konuşmadan da anlaşılmak isteyenlerin içeceğidir.
Ve en güzel dualar, kahve kokusuyla başlar.
İstersen bunu duvara as, istersen bir fincan kahve eşliğinde sevgiliye oku. Ama her içtiğinde hatırla: Kahve, sadece bir içecek değil… seni sen yapan şeylerin en güzellerindendir. ☕✨