Yeşilçam’ın o saf aşkları mı, yoksa yeni yapımların modern havası mı daha gerçekçi geliyor size?

Açık konuşayım… Yeşilçam’ın o saf, temiz aşkları bir yanımda hep ayrı durur. Hani böyle göz göze gelince kalbinin hoplaması, el ele tutuşmanın bile büyük bir olay olması… O masumiyet, o bekleyiş, o içtenlik… Şimdi pek rastlanmıyor ya, insan özlüyor.

Ama öbür yandan, bugünün hikâyelerinde de başka bir gerçeklik var. İnsanların daha açık, daha karmaşık, daha ne istediğini bilerek yaşadığı ilişkiler… Hayatın içindeki kırılganlıklar, kafa karışıklıkları, korkular daha net işleniyor. Yani belki Yeşilçam’daki kadar “toz pembe” değil ama daha “gerçek” gibi.

Ama ne yalan söyleyeyim, ben bazen o Yeşilçam’daki naifliğe inanmak istiyorum. Belki tam anlamıyla gerçek değil ama… o duygunun samimiyeti hâlâ insanın kalbine dokunuyor. Yeni yapımların modernliği iyi güzel de, bazen o eski filmlerdeki bir bakış, bir “gidemem” sözü, bugünün saatlerce süren konuşmasından daha derin geliyor.

Eski her şey daha güzeldi