İntihar mektubu yazsanız ne yazardınız?

Hayatın bir anlamı yok, ama bu kötü bir şey değil. Anlam olmaması, özgürlüğün en saf hali. Hiçbir şey önemli değilse, hiçbir şeyin gerçekten yanlış da olmadığı bir boşluk. İnsanlar kendilerine küçük amaçlar bulup bunlara sarılıyorlar, hep arka planda duran asıl gerçeği gördüm. Bunu bilen çok kişi var zaten, Sadece kendimce açıklamak istedim.
Bunların hiçbiri varoluşun kendisini değiştirmiyor. Sadece oyalanıyoruz. Ben bunu kabul ettim. Ama yine de, neden acı çekeyim? Eğer hiçbir şeyin anlamı yoksa, ızdırabın da anlamı yok. Eğer özgürsem, acının içinde daha fazla kalmak zorunda değilim. İnsanlar bir şeyler için dayanıyor, çünkü onların gözünde gelecekte bir şeylerin düzeleceğine dair bir umut var. Ama ben umut etmiyorum, çünkü buna ihtiyacım yok. Bir şeylerin düzelmesi gerekmiyor. Bana “hayatını istediğin gibi yaşayabilirsin” diyenler var. Haklılar. Bir kitabın sonunu beğenmediğimde onu kapatabiliyorum. Bir şarkı içimi sıkıyorsa geçiyorum. Öyleyse neden hissettiğim her saniye biraz daha ağırlık bindiren bu deneyimi sürdürmek zorundayım?
Hep uyumayı sevdim. Çünkü o sırada bilincim kapalıydı. Düşünmek zorunda kalmıyordum, var olmuyordum. Günler boyu yatakta kalabilirdim, belki de bilinçsizliğe daha çok yaklaşmak için. Ama uykunun içinde bile özgür değildim, çünkü rüyalar bazen gerçeğin bir parodisi oluyordu, bazen de en derindeki korkularımın çarpıtılmış yansımaları.
Hayatta tek keyif aldığım şeyler müzikti. Yapmak, dinlemek. O anlarda varolmak biraz daha katlanılabilir oluyordu. Ya da mastürbasyon, kısa süreliğine her şeyin yok olduğu o birkaç saniye. Ama bu da bir döngüydü. Kendimi uyuşturmanın bir yolu. Her şeyin bilincinde olduğum sürece hiçbir kaçış tam anlamıyla yetmiyordu.
İnsanları izledim. Şehirlerde, beton kutuların içinde kendilerini mutlu sanıyorlar. Sabah uyanıyor, işlerine gidiyor, birbirine benzer cümleler kuruyor, akşam eve dönüyorlar. Bunu yıllarca tekrarlıyorlar ve adına "hayat" diyorlar. O kadar eminler ki önemli olduklarına, o kadar eminler ki dünyada bir amaçlarının olduklarına. Ama hepsi yok olacak. Ve hiçbir yaşamamış olacaklar.
Okulda gördüğüm 4-5 tane yüzeysel, içi boş, hiçbir şey bilmeyen ama her şeyi bildiğini sanan cahil. Sırf onlardan biraz farklı hareket ettiğim için aşağılamaya çalışıyorlar. Küçük, anlamsız zihinleriyle bana zarar verebileceklerini düşündüler, başardılar da. Tüm bunlar, var olmayı daha da zorlaştırdı.
“Acı olmadan mutluluk olmaz” diyorsunuz. Ama ben mutluluğun da bir anlamı olmadığını biliyorum. Sırf birkaç an için, sırf “bazen güzel şeyler de oluyor” diye tüm bu çürümeyi, bitmek bilmeyen döngüyü neden kabul edeyim?
Ve belki de en büyük yanılgı, hayatın devam ettiği sürece bir seçenekler bütünü olduğuydu. Oysa ki gerçek özgürlük, var olmamayı seçebilmekti. Çünkü varlık, istemediğin sürece bir hapishaneden başka bir şey değildir.

Biliyormusun öldükten sonra önce kalp sonra beyin ölürmüş işte napıcaksın son anlarıma kadar seni düşünüyorum neyse bak şimdi babamın bir duası vardı keşke ablan gibi sende ölsen ee baba kabul oldu duan şimdi en çok istediğim şeyi başarıyorum sizden uzak biryere gidiyorum annem canım benim ben cocukken cennet annelerin ayakları altındadır sözünü duyduğumda ayağının altını öptüm benim cennetim sendin annem ama özür dilerim senden çünkü çok üzücek bu seni ama üzülme ben mutlu oluyorum çünkü bak kalbim durdu hani hastanelere götürürdün ya beni kalbim yüzünden arttık uğraşmiyacaksın şöyle düşün annem bu sabah beni kaldırmak için son bir defa uğraşıcaksın
Kalkmadım diye kızma bana olur mu
İyi geceler anne inşallah rüyaların hep güzel olur
Ben ne rüyamda güzel bir hayat yaşadım
Nede normalde

SON OLARAK BEN ÖLMÜŞ OLABİLİRİM AMA DUYGULARIM HALA SİZİNLE BEDENSİZ BİR RUH EVSİZ BİR ÇOCUK GİBİDİR BENİM EVİM HİÇ OLMADI ZATEN Kİ