Bir erkek olarak çok duygusalım. Doğru birşey mi bu?

Sevgilimle yeni ayrıldık. Biraz ailevi sebeplerden dolayı oldu bu ayrılık. O dayanamadı beni bıraktı. Ben ise beni bırakmasını hâla hazmedemiyorum ve onu düşünerek hâla daha ağlıyorum. Tabi kimseye göstermeden oluyor bu olay. Ama yüreģim çok kötü oluyor. Bu hayatın bu tarz acılarına dayanamıyorum. Ne olursa olsun beni bırakmaz zannetmiştim. Ben onu asla bırakmazdım ama iste bırakıldım. Bunu da yediremiyorum. Kabullenemiyorum ayrılığı. Son bir aydır belki de 1 litre ağlamışımdır abartısız. Bu kadar duygusal olmayı istemiyorum ama elimde değil. Yapım bu. Herkese yardım eden. Elinden gelebiliyorsa yapan. Sevgisini karşılık beklemeden tamamıyla veren. Sevdiğinin yoluna kurban olan, onun için gözyaşı döken, bir adamım. Kalpsiz olamıyorum. Çok acıyor, çok kanıyor ve ben kendimi durduramayarak ağlıyorum. Sizce bunun çözümü nedir? Ağlamak bir erkek için bu kadar ağlamak kötü müdür? Sevda ve aşk adamı olarak doğduk bu dünyaya ama elimizde yalnızca acının sert ve pişkin yüzü mü olacak. Şairlere ve duygusal adamlara yer yok mudur bu alemde?