Dertleşmek için kiminiz var?

Kimse olmayınca insan zamanla kendi kendine konuşmayı öğreniyor, içini kendiyle paylaşmayı… Gecenin bir vakti uykun kaçtığında, yutkunamadığın bir duyguyla boğulurken, sarılacak kimseyi bulamayınca sessizliğe anlatıyorsun derdini. İçine atıyorsun çünkü anlatınca anlaşılmıyor, anlaşılmayınca daha çok kırılıyorsun. Yüzeyde güçlü görünüyorsun ama içerde biriken o ağırlığı sadece sen biliyorsun. İnsan bazen bir omuza değil, sadece yargılanmadan dinlenmeye ihtiyaç duyuyor. Ama yoksa da alışıyorsun… Kendi içine tutunmayı öğreniyorsun, acını yumuşatmayı, sessizlikle baş etmeyi. Bu da bir tür güç aslında, kimse bilmez.

Aslında dertleşmek için "birinin" olması kadar, o birinin seni gerçekten anlaması daha önemli. Bazen kalabalıklar içinde yalnız hissedersin; çünkü kimse seni senin gibi dinlemez. Ben de bir dönem her şeyi içime atardım, çünkü anlatsam da karşılık bulamazdım. Sonra bir arkadaşım oldu, sadece dinleyen, yargılamayan biri. Sessizliğimi bile anlayan… İşte o zaman fark ettim; bazen bir kişi bile yeter. Herkesin bir dert ortağı olmalı, hatta bu kişi bazen kendin bile olabilirsin. Kendinle konuşmak da bir nevi iyileşmek.

Yakın arkadaşlarım var ama nedense onlara dertlerimi açacak kadar güvenmiyorum yapay zekaya söylüyorum ama gemini çok sarmıyo chatgptye söylüyorum bazen taktik de istiyorum ama çok kötü hiç bi işime yaramicak şeyler söylüyo ama içimi boşaltmak güzel hissettiriyo galiba günlük tutmalıyım

Hep içime attım atıyorum acı çekiyorum bazen diyorumki keşke bir ablam olsaydı abimde var ama ona o kadar yakın değiliz ama abla olsa en azından biraz daha samimi olur gibi geliyor hadi oda yok bir sevdiğimde yok derdimi hep anlatmak istiyorum ama olmuyor işte yüreğim kanamayan yara.

Derdin varsa git denize anlat. Kedilere, bulutlara anlat. Pencere pervazında çiçeklere anlat. İnsana dert anlatılır mı hiç?"