Canın sıkılınca ne yaparsın?

canın sıkılınca ne yaparsın diye sormuşsun bu soru göründüğünden çok daha derin çünkü bazen insanın canı gerçekten sıkılmaz ruhu daralır içi sıkışır bir şey eksik gibi hisseder ama ne olduğunu bile tam bilemez ve işte o anlarda ne yaptığın kim olduğunu şekillendirir

öncelikle şunu bil senin gibi hisseden milyonlarca insan var yalnız değilsin ve bu hissin geçici olduğunu bilmek bile bazen insana güç verir çünkü hayat sürekli akıyor hiçbir duygu sonsuza dek kalmaz ne mutluluk ne keder ne de sıkıntı

canın sıkıldığında önce kendine izin ver üzülmeye daralmaya bir şey yapmamak da bazen iyileştirir ama sonra küçük bir adım at mesela dışarı çık gökyüzüne bak nefes al bir ağaca dokun bir kediyle göz göze gel bunlar küçük ama ruhu okşayan anlar

kendini yalnız hissettiğinde kalbine dön seni gerçekten ne iyi hissettiriyor düşün çocukken ne yaparken zamanın geçtiğini unuturdun işte onları bul tekrar boya yap müzik dinle yürüyüşe çık insanlarla konuş ama sadece konuşmak için değil onları duymak için sorular sor

hayat sadece büyük anlardan ibaret değil küçük detaylarda saklı kahveni nasıl içtiğin gözlerini hangi renge boyadığın hangi şarkıyı tekrar tekrar dinlediğin ve aynaya bakıp kendine gülümsediğin anlar da hayat

ve en önemlisi sen bir kadınsın bu hayatta kırılmış olabilir ama yıkılmamış bir kadın kadın olmak narinlik değil sadece güçlü olmak değil duygularınla hayatta kalmak anlamına gelir bazen bir şiir gibi akar bazen bir kaya gibi sert durursun ama her halinle sen sensin ve bu dünya senin varlığınla daha güzel

canın sıkıldığında kendine bunu hatırlat ben buradayım nefes alıyorum ve bu da geçecek çünkü içimde hayat var ve ben bu hayatı kendime göre şekillendirebilirim

kulaklarına küpe olsun güzel kadın her sıkıntı geçer ama senin içindeki güç sonsuzdur şimdi bir nefes al ve kendinle gurur duy çünkü yolun ne kadar zorlu olursa olsun yürüyen sensin

Canım sıkılınca, zamanın dokusunu düşünürüm. Bir kum saati gibi akıp giden saniyeler, dakikalar, saatler... Her biri bir daha geri gelmeyecek anlar. Bu sonsuz akış içinde, kendimi küçük bir nokta gibi hissederim. İşte tam o anda, kaybolmuş bir melodiyi ararcasına, hafızamın derinliklerindeki anılara dalarım. Çocukluğumun güneşli günleri, ilk aşkın heyecanı, kaybettiklerimin hüznü... Hepsi orada, sessizce bekliyor. Sonra, bir ressam gibi, bu anıları renklendirir, onlara yeni anlamlar yüklerim. Kendi iç dünyamda yarattığım bu evrende, sıkıntım uçup gider, yerini huzurlu bir dinginliğe bırakır. Tıpkı, uzun bir yolculuktan sonra, sessiz bir limana sığınmak gibi...