Dertlerini kolay kolay birilerine anlatan biri değilim. Hatta hiç anlatmam daha doğrusu anlatamam. Nedenini tam kavrayamamakla birlikte yargılanmaktan, derdimin saçma bulunmasından, beni zavallı görmelerinden veya bir gün bana karşı koz olarak kullanmalarından korkuyorum belki de... çünkü daha önce öyle olmuştu ortaokulda toksik arkadasliklarimdan bana kalan tecrübe. Yavaş yavaş insanoğlunun gerçek yüzünü anlamaya ortaokulda başladım. Insanlar böyledir dert sadece sahibini gerçekten acıtır. Aynı derde sahip olmayan birisi de her ne kadar anlıyorum dese de anlayamaz. Ama böyle bir arkadaşınız varsa şanslısınız en azından sizin iyi hissetmeniz için öyle diyor. Seni anlamıyorum çünkü aynısını yaşamadım dese daha iyi olmazdı sonuçta. Maalesef benim onu diyebilecek bir arkadaşım da yok. Arkadaşım var evet ama daha doğrusu ben onlara hiç derdimi anlatmadım bunu buraya yazarken farkettim hep dinleyen, çözüm üreten, derdi paylaşan ve hal hatır soran kişi oldum. anlatsam dinlerler çözüm üretirler mi belki de evet ama sonuçta insan ve çıkar ilişkisi bitince bana karşı da kullanabilir işte ondan çok korkarım. Bu yüzden anlatmamalı tercih ediyorum zaten anlatamıyorum çok konuşkan birisi değilim daha çok dusuncelerim bana yön verir. Dilime dökmediğim için de anlasilamadigim zamanlar çok olur. Bana anlatılan sırrı da bazen kendim bile unuturum o kadar kör kuyulara saklarım yani bana verilen özeli. Çünkü kendime yapılmasını istemediğini başkasına yapmam. Ama konuşkan biri olmayı, herşeyi içime atmamayı çok isterdim. Nasıl konuşkan birisi olurum?
3 gü
Ketum olmayı nasıl aşarım?
En İyi Cevaplar