Deli ediyorlar sürekli ama ilkokul okumuşlar sadece eğitim yok erken evlenmişler büyüdükleri koşullar belli onları da anlıyorum ama bir yandan dugusal yeme, utangaçlık, özgüven problemi, sosyal fobi gibi sıkıntılarım vardı onları atlatmaya çalışıyorum pek başarılı olduğum da söylenemez bunlara sebep olan şeyin geçmişteki ve şimdiki davranışları olduğunu farkedince öfkem artıyor psikoloğa gitmek istiyorum bazen gerçekten kaldiramadığımı düşünüyorum özellikle duygusal açlık konusunda ama söylesem bile özeniyorsun, duzsuzluk ya da psikolojin normal insanların başına neler neler geliyor diyip izin vermicekler
Güncellemeler:
Merhaba.
Durumunuz anlıyor ve duygularınızı paylaşıyorum. Üzerinden kolaylıkla gelebilmenizi dilerim.
Şundan emin olun ki, ailesi tarafından belirli seviyede travma yaşatılmamış çocuk yoktur. Bu neredeyse hayatın kurallarından biridir. Bizler yaşadığımız hayata gücümüzü kazanarak deneyimlediğimiz güçlüklerin üstesinden için gelmeyi seçtik.
Ve çocukluk-gençlik döneminde yaşanan aile etkileri insanlığın aşması gereken en önemli sınavlardır. Bütün bilinçaltı kalıpları ve blokajları bu dönemlerde oluşur. Bunun istisnası yoktur. Sizin de bir anlamda hayata gelerek aşmak durumunda olduğunuz sınavınız bu. Buna böyle bakarak kabul etmeyi hepimizin öğrenmesi gerekiyor. Çünkü kızgınlık ve öfke, kimseye hiçbir şey kazandırmadığı gibi sizi yolunuzdan da alıkoyuyor.
Daha çok gençsiniz, önünüzde upuzun bir hayat sizi bekliyor. Vaktinizi öfkelenmek gibi çok düşük titreşimli duygular deneyimleyerek harcamayın. Bırakın, kabul edin onları, onlar öyle işte. Bütün anne babalar gibi onların da bilinci yeterince açık değil. Nasıl olsun ki? Kim bilir onların anne babası onları yetiştirirken neler yaptı, nasıl davrandı?
Burada kilit nokta siz’siniz. Onlardan öğrendiklerinizi ileride kendi çocuğunuza uygulamayın ki yaşadıklarınızı boşuna yaşamamış olun. Çocuğunuzu koşulsuzca sevin, onu özgürce, yargılamadan yetiştirin. O zaman sizin anne babanız da görevlerini yerine getirmiş olurlar. Siz onların size yaptığı yanlışların farkına varıp, öfkelenmeden bir anlayış geliştirerek kendi çocuğunuza uygulamazsanız, o zaman bu kısır döngü kırılır ve olumsuz gibi gözüken bir durum büyük hayırlara vesile olmuş olur. Hayata hep böyle bakmak lazım.
Tabii ayrıca anne babanızın sizde yarattığı durum sizin kaderiniz değil. Onları kabul edin derken kendi durumunuzu da kabul edin ve hiçbir şey yapmadan onların istediği şekilde yaşamaya devam edin demeye çalışmıyorum kesinlikle. Burada siz kendinizi düzgün bir şekilde ifade ederek olgunlukla içinde bulunduğunuz durumdan çıkmanın yollarını cesaretle deneyeceksiniz elbette. Bazen çocuklar kendi anne babalarına ebeveynlik yapmak zorunda kalabiliyorlar. İnsanlar arasındaki farkı ne yaş, ne cinsiyet, ne statü, ne hiyerarşik konumu, ne de zenginliği belirler. Bunun tek kriteri bilinç seviyesidir.
O yüzden onlarla empati kurun, ki sorunun başında yazdıklarınız itibariyle aslında zaten bunu yapıyorsunuz. Onları eleştirmeyin ve onların nasıl büyütüldüklerini asla aklınızdan çıkarmayın. Kendi yaşam gerçeklerinizin farkında olun ve onlara ulaşma yolunda kararlılık, şefkat ve cesaret gösterin. Önünüzde mutlaka kapılar açılacaktır. Örneğin onları anladığınızı hissettireceğiniz anne ve babanız da mutlaka ama mutlaka sizi anlamaya başlayacak ve sizinle aynı dili konuşmaya başlayacaklardır.
Yazdıklarımı destekleyici nitelikte olsun, ben de size elimden gelen desteği göstermek isterim. Daha detaylı bilgi ve deneyim için benimle istediğiniz zaman profilimdeki linkler vasıtasıyla irtibata geçebilirsiniz.
Sevgilerimle.