Okuduğunuz kitaptan çok etkilenip ağladığınız oldu mu?

Uçurtma Avcısı kitabında Emir ve Hasan'ın nar ağacı önünde olduğu bölüm çok etkilemişti.

Bilmeyenler için, Emir zengin bir çocuk ve Hasan ise evin hizmetçisinin oğlu, ikiside küçük ve ikisi de Afganistan'da yaşamış. Emir, Hasan'a okuma yazma bilmediği için yüksek gözle bakıyor ve ona karşı yaptığı bazı şeylerin cezasını çekmesi için Hasan'dan kendisine nar atmasını istiyor bilerek. Bunun sonucunda kitapta şöyle bir bölüm geçiyor, ilk narı atan kişi Emir.


Ona bir nar daha fırlattım; bu kez omzuna geldi. Meyvenin suyu, yüzüne sıçradı. "Vur bana!" diye bağırdım.
"Vursana, Allah'ın belası!" Keşke öylesine beklediğim cezayı verseydi de, geceleri yeniden uyuyabilseydim.
Belki o zaman, eski halimize dönebilirdik. Ama ben ona narları fırlatırken, Hasan yerinden kıpırdamadı.
"Korkak!" dedim. "Sen korkağın tekisin!"
Ona kaç meyve attığımı anımsamıyorum. Sonunda bitkin, soluk soluğa durduğumda Hasan'ın üstü başı bir
idam mangası tarafından delik deşik edilmişçesine, kıpkırmızıydı. Yenik, tükenmiş, umduğunu bulamamış bir halde
dizlerimin üzerine çöktüm.
İşte o zaman, Hasan yerden bir nar aldı. Bana doğru geldi. Narı alnına hızla çarpıp yardı. "İşte," dedi, çatak
bir sesle, meyvenin kırmızı suyu yüzünden kan damlaları gibi süzülürken. "Tatmin oldun mu? Kendini daha
iyi hissediyor musun?" Döndü, tepeyi inmeye koyuldu.
Gözyaşlanmı özgür bıraktım; dizlerimin üzerinde öne arkaya sallanarak ağladım, ağladım. "Seninle ne yapacağım, Hasan? Seninle ne yapacağım?" Sonunda, yaşlar kuruyup da güçbela tepeyi indiğimde,
sorunun yanıtını biliyordum.