Kitapseverlere soruyorum?

Kendi çapımda bir şeyler yazıyorum o okuyup fikrinizi belirtirseniz sevinirim

Normal bir gün gibi başlamıştı 17 Nisan 2010. mutlulukla başlayan bugünün böylesine acı dolu biteceğini, ömrüm boyunca iyileşmeyecek yaralar açacağını bilmiyordum. Hala burnumda tüten annemin otlu peynirli ve susamlı çöreğini bu denli özleyeceğimi, babamın her akşam işten geldiğinde getirdiği abur cuburları bir daha asla yemeyeceğimi hatırladığımda, bir kez daha anlıyordum ne kadar zor zamanların geçip gittiğini, her şeyin kısa zamanda değişeceğini bilmiyordum, bilseydim son kez sarılırdım çocukluğuma. Büyümek, anlamak sandığın kadar ulaşılmaz ve harika değilmiş. Ne gariptir ki küçükken büyümek, büyüdüğümüzde ise tekrar çocukluğumuza dönüp o harika anları tekrar tekrar yaşamak isteriz. Bugün burada bunları yazarken bile zorlandığım bu anıları yargılanma korkusundan mı bilmem ama kimseye anlatamamıştım. Asla kaybolmaz çocukluğumuzda ruhumuza iz bırakan insanlar ve yaşanmışlıklar...