Kalbinizi kıranları mı unutmuyorsunuz yoksa parçaları yeniden birleştirenleri mi?

İkisinide yeri geliyor unutuyorum. Unuttuğum zaman insan olduğumu hatırlıyorum. Hani yalan/yanlış öğretilen bir öngörü var ya insan iyilikleri unutur diye başlayan. Ben bugün üzüldüğüm şeylere, yarın gülebiliyorum. Bugün sevindiğim mutlu olduğum şeyler yarın beni üzebiliyor. Ayakta durmamı sağlayan tek şey. Bu bir yol ve o yolda yeri gelecek eleştirdiğin insanlar elinden tutacak, yeri gelecek herkesi karşına aldığın insanı eleştireceksin. Hayat kırgınlarıyla, kırılganlıklarıyla güzel. Bugün kırdığınız birisine siz tecrübe olurken, yarın kırıldığınız birisi size en yakın tecrübe oluyor..

İkisini de unutmuyorum çünkü eğer unutursam geçmiş tecrübelerimin geleceğimi de etkilemesine fırsat vermiş olurum. Ama daha çok kalbimi kıranları unutmuyorum sanırım, bunu tamamen bir savunma refleksi olarak gerçekleştiriyorum. Yani onlara karşı herhangi bir duygum kaldığı için değil..

Selam gadası 🙃

Kalbi kıranlar unutulup gidiyor. Ama gel gör ki o kalbi tamir etmek isteyenler hiç unutulmazlar listesinde ilk sıralarda yer alıyor.

Güzel bir söz vardır: Sen düşerken iki kişiyi unutma. Bir, seni iteni; iki, seni tutmaya çalışanı.

Beni kirani unutuyorum artık kırıklarımi birleştirecek birisi hala çıkmadı karşıma

Kıranı unuturum. Ama parçaları toplayıp tekrar gireni unutmam

Kalbimizi kiranlara yol verdik tamir edenlere kapımızı actik

Kalbimi kuranların ne önemi var mazide kalan cenaze onlar

hiç birinide unutmam bir gün bir yerlerde iade ederim aldıklarımı

Her ikisini de umursamam
insanlar umursanmaya hatırlanmaya ve düşünülmeye layık değiller

Kırmalarına izin vermiyorum kendimi çabuk unutturuyorum