Mutsuz insanları kikse mutlu edemez mi?

Ben çoğu şeyden zevk alıyorum, daranış olarak aşağı yukarı aynıyız sadece içimde sonsuza dek geçmeyecek bir acı var gibi. O acının üstüne aynı anda mutluluk vs de hissedebiliyorum ama sanki buruk ve yarım.
Ancak asla negatif, karamsar, melankolik değilim.
Aksine azimli nir insanım, iyi tarafından bakarım her şeye.

Her şeyden soğuyup kendini kapatan insan psikolojik olarak çok yıpranmış, yaşadıkları travma haline gelmiş insandır.
Hiçbir duygu çok uzun süreli olamaz bence. Bu da benim görüşüm 😊 hayatım şaapıldı, ruhumda yaralar var, yürüyen bir uyuşturucu gibi hissediyorum, bazı şeylerden kendimi soyutluyorum, kimseye anlatmıyorum vs ama pişmiş kelle gibi gülüyorum hâlâ.
Ama işte anlatamayacağım şeyler de var derinliklerimde, her an.
Ancak negatif, mutsuz vs hissetmiyorum.
Sadece acı. Bazen bu acı dışa vuruyor, kanamaya başlıyor, çoğunlukla içe gömülüyor ama hep seni etkisi altına alıyor.
Gülsen de, ağlasan da, gezsen de, sevsev de. Ruhundan bir şeyler alıp farklı bir şeyler katıyor gibi.

Babasız büyüdüm. Babamdan çok yaralar aldım. Babam beni uçurum kenarına götürüp saatlerce oradan atıp öldürmekle tehdit etti. Annemle izmire kaçtık, babam bizi bulamasın diye polise bile gidemedik berbat bir otelde aylarca kaldık. İstanbula gittik kadın sığınmada kaldık, intihar eden mi dersin, insanlara saldıran mı, yerde yatmak mı dersin ne dersen ne. 6 ay kadar kaldık..
Annem 2 kere evlilik yaptı bu süreçte, hepsinde kavga şiddet problem sorun
Annemi defalarca intihardan kurtardım, annem beni kurtardı.
En değer verdiğim, gerçekten çok sevdiğim arkadaşlarımı sırf düzensiz, yıkık hayatım yüzünden terk etmek zorunda kaldım.
Hayatta annemden başka kedim vardı, babam onu uzakta bir villa sitesine attı günler sonra ölüsünü buldum tam 2 yıl sürekli aklıma geldikçe ağladım, 1 yıl boyunca Allaha çocuk aklımla zamanı geri al, kedim yaşasın diye her akşam dua ettim.
Ben hep en sevdiklerimden koptum. Hep ciddi ilişkilerden, ciddi arkadaşlıklardan kaçındım.
Aşık olduğum insandan uzaklaştım, köpek gibi sevdiğim halde 2 yıl hiç yüzüne bakmayıp görmemezlikten geldim. Onu oyalamak istemedim, yaralamak istemedim, kendimi açmak istemedim.
Annemin parasını patronu vermedi ve vermeden işten attı diye dükkanını basıp tokat yiyip annemin parasını yine de onda bırakmadım.
Anneme takıntı yapan sürekli rahatsız eden bir şerefsizi çocuk halimle dövmeye kalktım..

6 yaşında ikizimin okula gittiğimiz ilk gün okulda ölümüne şahit oldum.
Hayatım boyunca okuldan nefret ettim, okula gitmemek için 8 saat karanlık depoda saklanırdim da yine de okula gitmezdim.
Ev tuttuk hiç eşyamız yoktu 1 yıl boyunca titreye tireye soğuktan uyuyamadığımi bilirim.
Hep okulda uyur, neden dersi dinlemeyip uyuyorsun diye azar işitirdim.
Ben senin gibi pis işlerde çalışmadım. Bedenimi vs de satmadım. Fakirliği de iliklerime kadar yaşadım. O kadar az bir kısmını anlattım ki sana, babamın bana, anneme yaşattığı travmaları bilmiyorsun.
Yine de hayata tutunduk, yine de hedeflerim var, yine de gelir elde ettik, ilerledik, başaracağım.
Ben hep en kötü anımda bile benden daha kötülerini düşündüm. Savaşın içinde, annesini babasını kaybetmiş hiçbir şeyden habersiz bir çocuk bu boktan dünyada gülümseyebiliyorsa ben de uyuşacağım, gülümseyeceğim dedim ve hiçbir zaman pes etmedim. Hep daha iyi olmaya çalıştım. Hep etrafıma ışık saçtım, kendi derdimi unutup insanlara merhem olmaya çalıştım.
Kimsenin acısını küçümsemek istemem ama, hayat bana umursamaz, takıntısız, dünyanın en dertsiz insanı olmayı öğretti.
Kaybedecek hiçbir şeyim olmadan yaşayabilerek hiçbir şeyi umursayamaz hâle geldim ve hâlâ öyleyim ama yüzümden gülmem eksik olmaz. O yüzden önyargılı olma

Ahahahahahah ya eşek 😁😂 güldürdün sabah sabah. Ama harbiden öyle baziları. Naparsan yap dünyanın en yıkığı modundalar. Psikolojik bence yaşantılardan ziyade sürekli mutsuz olanlar.