Ağlatan duygusal filmler izlemek aslında mutluluk veriyormuş. Sizce öyle mi?

Bence öyle değil ama mesela film deki karakterin birini kendi yaşamında görüp ağlamak içte kalmış duyguları dışa vurma yöntemi olarak değerlendirilebilir ama ben insanlar içinde ağlamayı pek sevmem ya da istesem de ağlayamıyorum veya yaşadığım bir şeyi film senaryosunda görünce artık realde de o olayı önemsemeyei bırakıyorum. Kafam da zaten bu olası ve yaşanması gereken bir şeymiş gibi kalıyor.