Sadece sen yaşıyorsun. Tek gerçek sensin.. Simülasyonda mısın?

İnsanın varoluşsal sebeblerine anlam arayıp, dini dışarıda tutan bir bakış açısıyla bilimsel bir senaryo olarak kurgulanan alternatif son model olarak görüyorum simülasyonu. Gerçekliğini yaşıyorken bilebilmemiz pek mümkün görünmüyor (neo un hap tan sonra gerçek olanda dirilmesi). Bu gibi durumlar kendini yanlız hisseden için düşünmesi güzel gelen şeyler. Biryerlerde herhangi bir zaman da değerli olabileceği fikrinin zihinin bir köşesinde duruyor olması tatlı bir huzur veriyor belki de.

Çevresiyle bütünleşememiş, olayların gerçekliğiyle yüzleşmek istemeyenlerin herşeyin sanal olabileceği fikrine sığınması bir kaçış gibi. Olumsuzluklar da kendi payının olmaması hafifliği ile sorunlarla mücadele etmemenin yüceltildiği bir (çünkü kurgu herşey) senaryo.

Bu nedenledir ki benmerkezci bir gerçekcilik yaklaşımını mantıklı bulmamaktayım. Her varlık yaşadığımız an ın öznesi. Hiçbiri ya da hiçkimse biz için yaşamıyor.

Yaptığımız yanlışları düzeltebileceğimiz bir tekrar tuşuna sahip değiliz. Yaşıyorken gerçeklikle yüzleşmeli, ondan güç alarak yanlışların üzerine gidebilmeliyiz. Ölünce uyanabileceğimiz algısal bir cennet ya da simülasyon dünyası bizi bu dünya da vahşi bir umursamazlığa sokmakta.

Yumurta diye bir kısa hikaye var Andy weir mı ne yazmıştı o geldi aklıma.